Moje dziecko rozwija się prawidłowo. Mówi dużo i chętnie. Kiedy poszła do przedszkola, była traktowana jako dziecko “nieśmiałe”. Akceptowałam to, że może się wstydzić; ale ile może to trwać? Ktoś zasugerował, że może to być mutyzm wybiórczy. Córka już drugi rok chodzi do przedszkola – tylko tam się nie odzywa, a w domu buzia jej się nie zamyka.
Mutyzm wybiórczy to zaburzenie, które może pojawiać się w dzieciństwie i polega na niemożności mówienia w określonych sytuacjach, związanych z interakcją z innymi. Jest to zaburzenie lękowe, gdzie lęk dotyczy obawy przed byciem słyszanym lub zauważonym. Charakterystyczne jest tu opanowanie umiejętności mówienia: często jest tak, że dzieci z mutyzmem w domu (z członkami rodziny, sąsiadami, dziećmi) rozmawiają dużo i poprawnie, natomiast w sklepie lub w przedszkolu nie wymówią ani słowa. Zdarza się też tak, że dzieci z mutyzmem nie rozmawiają w obecności określonych osób lub czynią to szeptem. Mutyzm jest więc związany z poczuciem komfortu podczas sytuacji komunikacyjnych oraz – co trzeba podkreślić – nie wynika z uporu, kaprysu czy błędów w wychowaniu.
Co jest przyczyną?
Zdarza się, że przyczyną jest poczucie stresu wywołane zmianą środowiska dziecka: wyjazd do innego kraju, rozpoczęcie edukacji przedszkolnej lub szkolnej. Mutyzm nie jest związany z poczuciem dyskomfortu związanego z mową (np. jąkanie), nie jest także powiązany z autyzmem.
Jak rozpoznać?
Obserwuj dziecko! Odnotuj powtarzające się się sytuacje, w których Twoje dziecko milczy. Określ czas: zwykle o mutyzmie mówi się, gdy objawy utrzymują się dłużej niż miesiąc.
Kto określi, że to mutyzm?
Najlepiej zrobi to psycholog lub psychiatra, można też udać się do logopedy. Pamiętaj, że podjęcie odpowiednio wcześnie działań terapeutycznych pozwoli wycofać lęk i wesprze pojawianie się mowy w niekomfortowych sytuacjach!
Jak postępować wobec dziecka z mutyzmem?
- Nie wymuszaj mówienia!
- Nie karaj, gdy dziecko się nie odzywa; ono boi się mówić!
- Nie irytuj się z powodu braku odpowiedzi; może warto zmienić konstrukcję pytania, na które dziecko będzie mogło odpowiedzieć skinieniem głowy?
- Nie okazuj zaskoczenia, gdy usłyszysz głos dziecka w niekomfortowej dla niego sytuacji; zachowuj się tak, jakby mówienie było zwyczajne.
Logotorpeda
Nawet nie zdawałam sobie sprawy ze coś takiego istnieje. Fajnie że piszecie o czymś o czym nie mówi się głośno. Mój syn właśnie tak ma że w przedszkolu jest cichy i zupełnie inny – zdawałam sobie sprawę że to stres ale nie wiedziałam jak mogę mu pomóc teraz przynajmniej wraz z nauczycielką możemy stwierdzić czy sytuacja się poprawiła czy Wiktor dalej nie chce mówić – a jak nie chce to przynajmniej wiem co mogę zrobić.
Dzień dobry
Jestem pedagogiem w niewielkiej szkole, w której jest dziewczynka u której podejrzewam mutyzm – mimo że jest objęta pomocą psychologiczno pedagogiczna przez szkołę i poradnię to nie ma stwierdzonego mutyzmu. Chciałabym zapytać jak mam pracować z dziewczynką tak aby nie popełniać błędów. Dziewczynka jest w naszej placówce już 4 rok i od 4 lat nikt nigdy nie słyszał jak mówi, nie rozmawia nawet z dziećmi w szkole. Wiem, że mówi, ponieważ kilka razy słyszałam jak rozmawiała z mamą. Boję się, że nie da sobie rady jak skończy I etap edukacyjny i nadal nie będzie mówić. Proszę o pomoc, co my mamy robić, jak oceniać i jak pracować.
http://Www.mutyzm.org.pl zapraszam na grupe wsparcia i darmowe materiały o MW
Moja córka to wszystko ma pani psycholog mówi że jest nieśmiała moja córka we wrześniu powinna iść do szkoły więc psycholog każe mi odroczyć pójście do szkoły o rok czy to dobry pomysł?
Marzeno,
Czasami warto skonsultować słowa jednego specjalisty ze słowami innego. Poszukaj w swojej okolicy logopedy lub psychologa, który będzie specjalizował się w mutyzmie wybiórczym. Po diagnozie będzie łatwiej podjąć decyzję… Powodzenia!