Apraksja to – najprościej ujmując – rodzaj zaburzenia neurologicznego, polegającego na trudności w planowaniu i wykonywaniu ruchów. W odniesieniu do apraksji mowy zaburzenia dotyczą ruchów i czynności, które są powiązane z mówieniem, na przykład: realizowania i sekwencjonowania głosek, wymawiania słów i zdań, ale także intonacji czy melodii.
Dorośli – dzieci
W przypadku dorosłych apraksję wiąże się z uszkodzeniami mózgu, na przykład podczas udaru, obecności guza czy chorób neurologicznych – to znaczy, że kiedyś, w przeszłości, pacjent komunikował się bez żadnych trudności. U dzieci takich jest to wrodzone zaburzenie – mówimy wtedy o dziecięcej apraksji mowy. Zaburzenie to może występować zarówno u dzieci, które w mają prawidłowe badania neurologiczne jaki i współwystępować z innymi zaburzeniami np. Zespołem Downa, autyzmem itp.
Powtarza, a nie mówi!
Głównym problemem w tym zaburzeniem jest łączenie głosek, sylab lub nawet całych słów w wypowiedzi. Na przykład dzieci często są w stanie powtórzyć pojedyncze głoski lub sylaby, lecz nie są w stanie zrealizować wzorca motorycznego całego słowa. Takim dzieckiem jest jest Antek: potrafi powtórzyć sylaby: BU oraz TY, natomiast nie potrafi odtworzyć słowa BUTY. Podczas powtarzania całego wyrazu powie tylko pierwszą sylabę BU, tylko drugą TY lub, zniekształcając, wypowie zbitkę samogłoskową UY.
Chce się komunikować!
Dziecko z apraksją mowy wie, co chce powiedzieć – kluczowym problemem jest przywołanie wzorca motorycznego z pamięci. Jest to bardzo stresujące dla dziecka, dlatego w ramach całościowego wsparcia dziecka do jego terapii bardzo często włączamy komunikację wspomagającą oraz ściśle współpracujemy z rodziną dziecka.
Nie tylko planowanie mowy
Z apraksją mowy w czystej jej postaci trudno się spotkać u dzieci. Często współwystępuje ona z innymi zaburzeniami np. dyspraksją globalną – dziecko ma wtedy problem z koordynacją ruchową i sekwencjonowaniem ruchów (np. układaniem klocków, wiązaniem butów) oraz apraksją oralną, która przejawia się problemami wykonywaniem ruchów aparatu mowy (np. poślij całusa, a potem uśmiechnij się).
Gdzie szukać pomocy?
Osobą, która pomoże, będzie logopeda. Logopeda, który nie powie rodzicowi: to dziecko ma jeszcze czas, żeby zacząć mówić!, tylko taki, który od razu zabierze się do działania, poinstruuje rodziców w jaki sposób wspierać mówienie w domu i jak do tego zachęcać. W przypadku tej grupy konieczne jest wdrożenie pracy logopedycznej wg. zasad motorycznego uczenia się i dobre dobranie celów do pracy logopedycznej tak aby uczone słowa mogły od razu poprawiać codzienne życie dziecka i jego rodziny. Oprócz standardowych ćwiczeń nazywania, rozumienia i powtarzania będą przydatne gesty usprawniające mówienie (ale nie język migowy!) i komunikacja wspomagająca
Logopedo! Zapisz się na szkolenie z Ewą Grzelak!
Praca z dziecięcą apraksją mowy oraz innymi zaburzeniami o podłożu motorycznym (np. opóźniony rozwój mowy, afazja rozwojowa itp) powinna opierać się na zasadach motorycznego uczenia się oraz bazować na tworzeniu relacji i zaufaniu, mając na celu uczenie systemu językowego w oparciu o praktyczne wykorzystanie. Najważniejsza jest komunikacja, odnosząca się do doświadczeń, czyli praktyczne użycie języka. Tego uczy na swoich szkoleniach Ewa Grzelak, terapeuta metody PROMPT, SCERTS oraz DTTC.
Logotorpeda
Zostaw Odpowiedź